× .

آدرس وبلاگ من

faramarzorg.goohardasht.com

آدرس صفحه گوهردشت من

?????? ???? ?????? ???? ????? ????? ??? ????

test

گاهی دلم ازهرچه آدم است میگیرد... گاهی دلم دوکلمه حرف مهربانانه میخواهد... نه به شکل " دوستت دارم" و یا نه به شکل " بی تو میمیرم " ... ساده شاید ، مثل " دلتنگ نباش، امیدت به خدا ... فردا روز دیگری ست

دوست داشتن در ذات انسان

و قلب انسان جای دارد نه بر زبان

زبان فقط ابزاری است برای ابراز

وای به روزی که زبان حاکم بر دل شود

ديرگاهيست كه تنها شده ام

        قصه غربت صحرا شده ام

             وسعت درد فقط سهم من است

                         بازهم قسمت غم ها شده ام

                                من كه بی تاب شقايق بودم

                                         همدم گرمی شن ها شده ام

                                                 كاش چشمان مرا خاك كنی

                                                    تا نبينم كه چه تنها شده ام

تنهايی تلخ مراهيچ كس نمی فهمد
         صدای خستگی ام را قفس نمی فهمد

                       حضوردرد چنان كرده با دلم كه دگر

                              به هيچ حال،نشان هوس نمی فهمد

           به جان رسيدم واين روزگارزشت آيين

           شب سياه مرا،يك نفس نمی فهمد

هیچ کس به سکوت آدم نمیرسه

همه منتظرن به فریاد آدم برسن گفتنی ها را گفتم حرف ناگفته نمانده است
                              بگذارجدا شویم که عشقی بین ما نمانده است
عشق،محبت،عاطفه، عشق دیگرچیست                                      انسانیت، مرام ، مروت ،نمانده است
     قلبم به زیر پای تو بودو می خندیدی
افسوس نمی خورم که قلبی نمانده است
قبل از گذشتن از من مرا خورد کردی
باشد بروکه دیگروجودی نمانده است
این چند صبا ء که با تو بودم صدافسوس
                          افسوسم از این بابت است که فرصت نمانده است
جانم به جان تو بسته بود نفسهایم
ای وای من که برایم جانی نمانده است
ازشوق دیدن تو آفتاب می شدم
                 آفتاب غروب کرد شوقی نمانده است
     کاش دستم به تو می رسید برای انتقام
چه کنم برایم دستی نمانده است
   ای روزگار که همیشه ناسازگاربودی
       دیگه کسی با تو سازگارنمانده است
     کاش لحظه ای می نگریستی به اعمالت
    بشتاب که برای جبران فرصت نمانده است
      بخشیدن یا نبخشیدنم دیگر چه سود           بخشش زه قلب است وقلبی نمانده است

وقتی دلم به سمت تو مايل نمی شود

بايد بگويم اسم دلم دل نمی شود

ديوانه ام بخوان که به عقلم نياورند

ديوانه ی تو است که عاقل نمی شود

تکليف پای عابرمان چيست آيه ايی

از آسمان فاصله نازل نمی شود

خط ميزنم غبار هوا را که بنگرم

آيا کسی ز پنجره داخل نمی شود ؟

می خواستم رها شوم از عاشقانه ها

ديدم که در نگاه تو حاصل نمی شود

تا نيستی تمام غزل ها معلق اند

اين شعر مدتی ست که کامل نمی شودغم که می آيد در و ديوار شاعر می شود

در تو زندانی رفتار شاعر می شود

می نشينی چند تمرين رياضی حل کنی

خط کش و نقاله و پرگار ، شاعر می شود

تا چه حد اين حرفها را می توانی حس کنی

حس کنی دارد دلم بسيار شاعر می شود

تا زمانی با توام ، انگار شاعر نيستم

از تو تا دورم ، دلم انگار شاعر می شود

باز می پرسی چطور اينگونه شاعر شد دلت ؟

تو دلت را جای من بگذار ، شاعر می شود

گرچه می دانم نمی داني چه دارم می کشم

از تو می گويد دلم هر بار شاعر می شود
انسانیت غذا دادن به گدا نیست!
وقتیکه اندازه آن گدا ،گرسنه باشی
و غذایت را به او بدهی ، انسانی...

چگونه رود می رود به سمت بيکرانه‌ها

که ابر گريه می کند برای رودخانه‌ها

پرنده غافل است از اين‌که تندباد می رسد

وگرنه باز هم بنا نمی شد آشيانه‌ها

و اين‌چنين که اين‌همه زِ عشق رنج می برند

مرا غمِ تو می کِشد در آتش بهانه‌ها

چراغ و چشمِ آسمان! ستاره‌ها تو، ماه، تو

پس از تو تار می شود شبِ تمامِ خانه‌ها

اگردنيای مادنيای سنگه

بدان سنگينی سنگ هم قشنگه

اگردنيای ما دنيای درده

بدان عاشق شدن هم بهررنجه

اگرعاشق شدن پس يک نگاهه

دل عاشق شکستن صدگناهه

وقتی فهميد ميخوامش،خنديدورفت التماس روتوچشام ديدورفت
با تمام خوبيهام اون بی وفا رنگ غم توچشام پاشيد ورفت

هرلحظه از نگاهِ دلم می چکی ولی

با دستمالِ کاغذیام پاک میشوی

اين عابران که می گذرند از خيال من

مشکوک نيستند تو شکاک میشوی

تو زنده‌ای هنوز برايم گمان نکن

در گورِ خاطرات خوشم خاک میشوی

بايد به شهرِ عشق تو با احتياط رفت

وقتی که عاشقی چه خطرناک میشوی

   من ازاین خانه ی ابری به خدا سیرشدم
                 جای خالی تورا دیدم ودلگیر شدم
روزگاری دل من با توجوان بودُ جوان
             تا تورفتی به خدا پیرشدم پیر شدم
با تودیروزسفرتا به افق داشت دلم
                 بی تو امروز ندانسته زمینگیر شدم
شوق آواز سفربی تودگرنیست مرا
   پَرمن ریخته وپای به زنجیر شدم
بی تماشای توای آبی دریای وجود
                  من زدیدارهمه آینه ها سیر شدم

بی تو انديشيده‌ام کمتر به خيلی چيزها

می شوم بی اعتنا ديگر به خيلی چيزها

تا چه پيش آيد برای من! نمی دانم هنوز

دوری از تو می شود منجر به خيلی چيزها

نامه‌هايت، عکس‌هايت، خاطرات کهنه‌ات

می زنند اين‌جا به روحم ضربه، خيلی چيزها

هيچ حرفی نيست، دارم کم‌ کم عادت می کنم

من به اين افکار زجرآور به خيلی چيزها

کاش ميشد با تو بودن را نوشت تا که زيبا را کشم بر هرچه زشت
کاش ميشد روی اين رنگين کمان می نوشتم تا ابد با من بمان

>> ســــلام خـــدمت شـــما دوســــت خوبـــم بــه وبــلاگ خـــوش آمـــدی .لطفــا در صـــورت امـــکان بـــرام نــظر بـــزارید . ســـپاســـگزارم . فـــرامرز گرگانــــی

چهارشنبه 1 تیر 1395 - 4:33:26 AM

عضویت در گوهردشت
رمز عبورم را فراموش کردم

نظر ها

bahane

برای چت کردن لطفا وارد سایت شوید

مـــــخـــــاطــــب خــــاص

test

حدیث روز

دوست داشتن در ذات انسان

و قلب انسان جای دارد نه بر زبان

زبان فقط ابزاری است برای ابراز

وای به روزی که زبان حاکم بر دل شود

وقتی فهميد ميخوامش،خنديدورفت التماس روتوچشام ديدورفت با تمام خوبيهام اون بی وفا رنگ غم توچشام پاشيد ورفت

کاش ميشد با تو بودن را نوشت تا که زيبا را کشم بر هرچه زشت کاش ميشد روی اين رنگين کمان می نوشتم تا ابد با من بمان

ابزار هدايت به بالاي صفحه

زيبا ودلنشين بود

فرامرز جان طراحی وبلاگ و صفحات بی نظیره

ای کاش میتوانستند از آفتاب یاد بگیرندکه بی دریغ باشنددر دردها و شادیهایشانحتیبا نان خشکشانو کاردهایشان را جز از برایِ قسمت کردنبیرون نیاورند ...

خدای من

نه آن قدر پاکم که کمکم کنی و نه آن قدر بدم که رهایم کنی

پرسید : چرا ناراحتی ؟

گفتم : چون از بد روزگار به پست آدم نا سپاسی خوردم

گفت : نگران نباش ، مسیر رو درست اومدی ، اینجا دنیاست

مگر نشنیدی که : " دنیا همیشه جائیه که نجیب و نانجیب به هم می خورن "

قرار به موندن نیست

نه برای تو و نه حتی برای اون

غصه نخور

نیا باران

زمین جای قشنگی نیست

من از جنس زمینم

خوب میدانم که اینجا جمعه بازار است

و دیدم عشق را در بسته های زرد کوچک نسیه میدادند

در این جا قدر مردم را به جو اندازه میگیرند

نیا باران

زمین جای قشنگی نیست

من از جنس زمینم

خوب میدانم که گل

با آنکه در عقد زنبور است

اما از یک طرف پروانه را هم دوست میدارد

زيبا نوشتين

عشق و دوست داشتن بار سنگینی است

کسی بر دوش می گیرد که یک دنیا وفادار باشد

بدترین شکستمو وقتی خوردم که… با عشق و امید گره هندزفریمو باز کردم ولی… دیدم گوشیم شارژ نداره… هنوز کمر راست نکردم!!!

حواسمون باشه دل آدما شیشه نیست که روی آن ها کنیم

بعد با انگشت قلب بکشیم وایسیم آب شدنش رو تماشا منیم وکیف کنیم

روی شیشه نازک دل آدمااگه قلبی کشیدی باید مردونه پاش وایسی

سکوتم را دوست دارم

زیرا در آن هزاران فریاد نهفته است

و تو ای مهربان

فریادم را از سکوتم

و از چشمان خسته ام بخوان

و یاریم کن

زيبا نوشتين

عازم یک سفرم؛ سفریدور به جایی نزدیک

سفری از خود من تا به خودم

مدتی هست نگاهمبه تماشای خداست

و

امیدم به خداوندی اوست

******************

آنچنان برق نگاه نوشته های زیبایتان ؛ چشمان احساس را گرفت که واژه ها برای وصف زیبائیش ؛ حقیرند و ناچیز...بی نهاین دلچسب بود زمزمه اش... آفرین برشما

بگذار زبان من ؛ زبان سکوت باشد ,وقتی هیچ واژه ای نمی تواند درونم را توصیف کند... درودها برشما... لطیف و پر از تصویر ...جاری احساستان همواره سرشار از تازگی دوست گرامی

وبلاگ زیبا وخوبی دارید

موزیک قشنگی راهم برای وبتون انتخاب کردید

خسته نباشید

وقتی کسی رو دوس داری،حاضری جون فداش کنی

حاضری دنیارو بدی، فقط یه بار نیگاش کنی

به خاطرش داد بزنی،به خاطرش دروغ بگی

رو همه چی خط بکشی،حتّی رو برگ زندگی

وقتی کسی تو قلبته،حاضری دنیا بد بشه

فقط اونی که عشقته،عاشقی رو بلد باشه

قید تموم دنیارو به خاطرِ اون می زنی

خیلی چیزارو می شکنی ، تا دل اونو نشکنی

حاضری که بگذری از دوستای امروز و قدیم

امّا صداشو بشنوی ، شب از میون دوتا سیم

حاضری قلب تو باشه ، پیش چشای اون گرو

فقط خدا نکرده اون ، یه وقت بهت نگه برو

حاضری هر چی دوس نداشت ، به خاطرش رها کنی

حسابتو حسابی از ، مردم شهر جدا کنی

حاضری حرف قانون و ، ساده بذاری زیر پات

به حرف اون گوش کنی و به حرف قلب باوفات

وقتی بشینه به دلت ، از همه دنیا می گذری

تولّد دوبارته ، اسمشو وقتی می بری

حاضری جونت و بدی ، یه خار توی دساش نره

حتی یه ذرّه گرد وخاک تو معبد چشاش نره

وقتی فهميد ميخوامش،خنديدورفت التماس روتوچشام ديدورفت
با تمام خوبيهام اون بی وفا رنگ غم توچشام پاشيد ورفت

کاش ميشد با تو بودن را نوشت تا که زيبا را کشم بر هرچه زشت
کاش ميشد روی اين رنگين کمان می نوشتم تا ابد با من بمان

ای کاش میتوانستند
از آفتاب یاد بگیرند
که بی دریغ باشند
در دردها و شادیهایشان
حتی
با نان خشکشان
و کاردهایشان را
جز از برایِ قسمت کردن
بیرون نیاورند ...